Marta Minujín zainaugurowała „Emotional Candy”, wciągające doświadczenie łączące materace i dźwięk.

Martitas wtargnęły do Centralnej Sali Palacio Libertad, odrzucając blond włosy i rozglądając się na boki za okularami przeciwsłonecznymi. Ubrane w białe stroje, ćwiczą choreografię symulującą zwolnione tempo, a potem pojawia się ona, prawdziwa Marta Minujin , ta z nowojorskiego Minuphone z 1967 roku, ta z obelisku Pan Dulce z 1979 roku. Pojawia się w swoim stroju „amuletowym”, jak lubi go nazywać, z motywami etnicznymi. „Kurtka jest z Gwatemali, spodnie z Peru” – wyjaśni później. Symboliczna argentyńska artystka , która niegdyś uświetniała legendarny Instytut Di Tella, teraz siedzi wśród swoich „dublerów kaskaderskich”, by je wygłaszać:

„ Sztuka, sztuka, sztuka! To okrzyk wojenny! Sztuka, sztuka, sztuka! To okrzyk wojenny!” – wołają chórem.

Od lat 60. XX wieku, kiedy Marta Minujín zaczęła kolekcjonować używane materace w Paryżu i zamieniać je w rzeźby nadające się do zamieszkania, przekształciła codzienność w symbol.

Te pierwsze materace, skręcone i pomalowane na żywe kolory , zapoczątkowały partycypacyjną, głęboko zmysłową estetykę pop, która na nowo zdefiniowała argentyńską sztukę. Dzieła takie jak „¡Revuélquese y viva!” (Tocz się i żyj!) i „La chambre d'amour” (Komnata miłości) zapraszały publiczność do zanurzenia się – dosłownie – w miękkich, prowokacyjnych i zabawnych przestrzeniach , gdzie ciało było protagonistą, a sztuka – doświadczeniem.

Przez całą swoją karierę Minujín uczyniła z materaca symbol: podporę dla marzeń, erotyzmu, odpoczynku i wytrwałości . Od „La Menesunda” po „El Partenón de libros”, jej twórczość zawsze była celebracją ulotności, kolektywizmu i destrukcji.

Teraz, w środku zimy w Buenos Aires, artysta powraca do Palacio Libertad z „Emotional Candy”, monumentalną, dwunastometrową nadmuchiwaną „antyrzeźbą” , która nawiązuje do swojego historycznego języka, aby zapewnić wciągające, żywe i emocjonalne doświadczenie.

Zainspirowana jej kultową serią materacy, ta instalacja zaprasza publiczność do spaceru korytarzami pełnymi kolorów i dźwięków , aktywowanymi w każdy weekend przez kolektyw performatywny Las Martitas. Sztuka jako zabawa, jako uścisk, jako emocjonalna pieszczota, ale także jako okrzyk bojowy.

Ogromny i kolorowy dmuchaniec znajduje się na esplanadzie prowadzącej do Pałacu Wolności, przy ulicy Sarmiento. Na szczęście popołudnie jest słoneczne i niezbyt zimne. Gdy jego twórca wyłania się niczym gwiazda rocka, tłum ludzi w różnym wieku podchodzi, by ją powitać.

Minujin jest pełna życia, promienna i bardzo życzliwa dla wszystkich. Jest nie tylko niezwykle szanowana za swoją karierę artystyczną, ale także kochana za swoje człowieczeństwo.

Wewnątrz nadmuchiwanego pojazdu, kołysane śpiewem ptaków, Martity wędrują, zatrzymują się , wymieniają imiona Da Vinci, mówią „Futuryzm”, „Dadaizm” i znów pozują.

Na zewnątrz, za płotem, podchodzi kobieta, by wręczyć Marcie prezent. Malutki chłopiec woła do niej, prosi, żeby podeszła bliżej, chce się przywitać, a grupa młodych dziewcząt chce zrobić sobie z nią selfie. Marta cierpliwie i z uśmiechem obsługuje wszystkich , po czym wraca do holu wejściowego Pałacu, ale nie wcześniej niż powtórzy, razem ze swoimi duplikatami:

„Sztuka, sztuka, sztuka! To okrzyk bojowy! Sztuka, sztuka, sztuka! To okrzyk bojowy!”

„ Sztuka jest ponad wszystkim, naprawdę, ponad religią, ponad polityką . Kiedy patrzysz na dzieło sztuki, sztuka ma zdolność ocalenia twojej ukrytej wielkości” – powiedział Minujín na konferencji prasowej, cytując Octavio Paza.

Dla artystki instalacja ta jest „okrzykiem wojennym”, nie okrzykiem bojowym, lecz okrzykiem estetycznym : „Gdyby sztuka rządziła światem, byłby on o wiele spokojniejszy” – mówi.

Minujín uważa, że Argentyna jest rozpoznawalna na całym świecie nie dzięki sztuce, ale raczej dzięki swojej naturze. „Są jednostki, które ją reprezentują, ale nie sama Argentyna. Natura reprezentuje nas bardziej i jest fantastyczna ” – twierdzi. W jej przypadku uważa, że jej prace przyciągają uwagę na całym świecie, ponieważ „wszyscy są przyzwyczajeni do tego, że pochodzisz z Europy lub Ameryki Północnej”.

Odnosząc się do instalacji zaprezentowanej w Palacio Libertad, wyjaśnia, że „Emotional Candy” nie jest przywołaniem jego dzieciństwa, lecz raczej immersyjnym doświadczeniem sensorycznym: „Kiedy żujesz gumdropa, myślisz o czymś, ale nie wiesz o czym. Kiedy żujesz gumę balonową, aż poczujesz bąbelek, oznacza to zmianę myślenia. A kiedy wchodzisz do tego labiryntowego dmuchańca i słyszysz śpiew ptaków, to jest to emocjonalne doświadczenie ”.

Z zamiarem ponownego połączenia ludzi na poziomie emocjonalnym wykraczającym poza rzeczywistość wirtualną, podkreśla, że ta praca „nie dociera tylko przez oczy, ale także poprzez działanie . Nie chodzi o to, żeby ludzie przychodzili zobaczyć rzeźbę, ale żeby przez nią przejść, doświadczyć emocji związanych ze śpiewem ptaków, jakby byli w dżungli”.

Zabawa, nieodłączna część jej kariery, jest obecna w ofercie. „Dzieciaki uwielbiają bawić się tam w chowanego. A jeśli przyjdziesz o szóstej lub siódmej wieczorem, będzie jeszcze przyjemniej, gdy będą światła ” – mówi z entuzjazmem.

Dla tych, którzy dopiero zaczynają interesować się sztuką, Minujín oferuje niezbędny przewodnik: „Wierz w siebie”. Twierdzi, że prawdziwy artysta nie podąża za trendami: „Artysta nie patrzy na to, co robią inni, ale na to, co w nim jest”. I przypomina, jak nawet sztuka średniowieczna, pod wpływem religii, „przewyższa wszystko cudem swojego mistrzostwa”.

Odnosząc się do „Emotional Treat”, definiuje go jako coś wykraczającego poza konwencję. „Rzeźba jest zazwyczaj ciężka i wykorzystuje sztywne materiały. To antyrzeźba, ponieważ jest jej całkowitym przeciwieństwem”.

Cieszy się z możliwości łatwego transportu: „Ten jedzie do Madrytu, na Reina Sofía. Zrobiłem już cztery lub pięć różnych. Ten ma dwanaście metrów długości, a drugi ma pięć metrów. I planuję kontynuować ” – obiecuje.